سهراب سپهری

زندگی رسم خوشایندی است.
زندگی بال و پری دارد با وسعت مرگ،
پرشی دارد اندازه عشق.
زندگی چیزی نیست ، که لب طاقچه عادت از یاد من و تو برود........
زندگی "مجذور" آینه است.
زندگی گل به "توان" ابدیت،
زندگی "ضرب" زمین در ضربان دل ما،
زندگی "هندسه" ساده و یکسان نفسهاست.... 

علیرضا روشن

داســـــــتان انگار نه انگار

از مجموعه داستان مـــــــــــــــــــــا

نوشته ی علیرضا روشن

در ادامه

نیما یوشیج

آی آدمها که بر ساحل نشسته شاد و خندانید!
یک نفردر آب دارد می سپارد جان.
یک نفر دارد که دست و پای دائم‌ میزند
روی این دریای تند و تیره و سنگین که می‌دانید.
آن زمان که مست هستید از خیال دست یابیدن به دشمن،
آن زمان که پیش خود بیهوده پندارید
که گرفتستید دست ناتوانی را
تا تواناییّ بهتر را پدید آرید،
آن زمان که تنگ میبندید
برکمرهاتان کمربند،
در چه هنگامی بگویم من؟
یک نفر در آب دارد می‌کند بیهود جان قربان!
آی آدمها که بر ساحل بساط دلگشا دارید!
نان به سفره،جامه تان بر تن؛
یک نفر در آب می‌خواند شما را...

علی صالحی

اشتباه میکنند

بعضی ها که اشتباه نمیکنند!

باید راه رفت!

مثل رودها که بعضی به دریا میرسند

بعضی هم به دریا نمیرسند

رفتن هیچ ربطی به رسیدن ندارد.

سعدی

کارم چو زلف یار پریشان و درهمست/پشتم به سان ابروی دلدار پرخمست

غم شربتی ز خون دلم نوش کرد و گفت/این شادی کسی که در این دور خرمست

تنها دل منست گرفتار در غمان/یا خود در این زمانه دل شادمان کمست

زین سان که می‌دهد دل من داد هر غمی/انصاف ملک عالم عشقش مسلمست

دانی خیال روی تو در چشم من چه گفت/آیا چه جاست این که همه روزه با نمست

خواهی چو روز روشن دانی تو حال من/از تیره شب بپرس که او نیز محرمست

ای کاشکی میان منستی و دلبرم/پیوندی این چنین که میان من و غمست

سهراب سپهری

دود می خیزد ز خلوتگاه من.

کس خبر کی یابد از ویرانه ام؟

با درون سوخته دارم سخن.

کی به پایان می رسد افسانه ام؟

دست از دامان شب برداشتم

تا بیاویزم به گیسوی سحر.

خویش را از ساحل افکندم در اب

لیک از ژرفای دریا بی خبر.

بر تن دیوار ها طرح شکست.

کس دگر رنگی در این سامان ندید.

چشم می دوزد خیال روز و شب

از درون دل به تصویر امید

تا بدین منزل نهادم پای را

از درای کاروان بگسسته ام

گرچه می سوزم از این اتش به جان

لیک بر این سوختن دل بسته ام.

تیرگی پا می کشد از بام ها:

صبح می خندد به راه شهر من.

دود می خید هنوز از خلوتم.

با درون سوخته دارم سخن.

#دود_می_خیزد

#مرگ_رنگ

#هشت_کتاب

سهراب سپهری

دیر گاهی است در این تنهایی

رنگ خاموشی در طرح لب است

بانگی از دور مرا میخواند

لیک پاهایم در قیر شب است.

رخنه ای نیست در این تاریکی:

در و دیوار بهم پیوسته.

سایه ای لغزد اگر روی زمین

نقش وهمی است ز بندی رسته.

نفس ادم ها

سر بسر افسرده است.

روزگاری است در این گوشه پژمرده هوا

هر نشاطی مرده است.

دست جادویی شب

در به روی من و غم می بندد.

می کنم هر چه تلاش

او به من می خندد.

نقش هایی که کشیدم در روز

شب ز راه امد و با دود اندود.

طرح هایی که فکندم در شب

روز پیدا شد و با پنبه زدود.

دریرگاهی است که چون من همه را

رنگ خاموشی در طرح لب است

جنبشی نیست در این خاموشی:

دست ها,پاها در قیر شب است

#در_قیر_شب

#مرگ_رنگ

#هشت_کتاب

روز دختر مبارک

روزدختـــــــــــــــــ♀ـــــــــــــــــــر مبــارکـــــــــــــــــــ

نادر ابراهیمی

میتوان به سوی رهایی گرخت

اما بازگشت ما به اسرت نابخشودنیست

شاملو

ای کاش میتوانستند
از آفتاب یاد بگیرند
که بی دریغ باشند
در دردها و شادیهایشان
حتی
با نان خشکشان
و کاردهایشان را
جز از برایِ قسمت کردن
بیرون نیاورند ...

شاملو