هوشنگ ابتهاج

فریاد که از عمر جهان هر نفسی رفت
دیدیم کزین جمع پراکنده کسی رفت
شادی مکن از زادن و شیون مکن از مرگ
زین گونه بسی آمد و زین گونه بسی رفت

هوشنگ ابتهاج

هوشنگ ابتهاج

چرا نهان کنم ؟عشق است و پیداست

درین اشفته اندوه نگاهم

تو را میخواهم ای چشم فسون بار
که می سوزی نهان از دیرگاهم

چه میخواهی ازین خاموشی سرد؟

زبان بگشا که می لرزد امیدم
نگاه بی قرارم بر لب توست

که می بخشی به شادی ها نویدم
دلم تنگ است و چشم حسرتم باز
چراغی در شب تارم برافروز
به جان امد دل از ناز نگاهت
فرو ریز این سکوت اشناسوز

هوشنگ ابتهاج