علیرضا روشن

پلنگ خال خال نیست

داغ ِ صد هزار هِلال ِ سوخته بر تن دارد

در فراق ِ ماه

علیرضا روشن

داســـــــتان انگار نه انگار

از مجموعه داستان مـــــــــــــــــــــا

نوشته ی علیرضا روشن

در ادامه

علیرضا روشن

تو

یـــــــــــــــــکـ جا گــــــــم شـدهـ ای

من

هــــــــمهـ جـــا را بـایــد بــگــردم

علیرضا روشن

در شعر های من

ممکن است ماه

راه شود

و کوه

دریا

اما درد

کماکان همان است که بود

علیرضا روشن

 ارسالی های اینستگرام علیرضا روشن

مى گویند لیلى در بیابان بر مجنون ظاهر شد. گفت:
- براى من چه دارى مجنون؟
مجنون گفت:
- جانم را
لیلى گفت:
- جان تو مرا به کار نمى آید. چیزى مرا بده که درخور من باشد.
مجنون دست در یقه اش برد، سوزنى را از لباسش بیرون کشید. گفت:
- من به این سوزن، خار از پا بیرون مى کنم که درد عارض نشود. این سوزن براى تو
لیلى گفت:
- خارها براى خاطر من به پاى تو مى خلند. مبادا خارى را که چاووش وصال است از پا در کنى. این سوزن لیلى را مى برازد.
لیلى، سوزن را گرفت و شکلِ بیابان شد

میتونید ایشون در اینستگرام فالوو کنید -----»alirezaaroashan

و این هم فن پیج ایشون---»alireza_roashan_fan

علیرضا روشن

میخواهم

انگار برگی خسته

برگی خشک

بر شانه های رود

تشییع شوم.

#شعرِقفس

علیرضا روشن

کـــریم

داستانی از مجموعه داستان کتاب مـــــا

در ادامه مطلب

علیرضا روشن

مرا به رد شعرم دنبال کن

من رد پا ندارم رد درد را بگیر

و به من برس

علیرضا روشن

گفتند

« اینجا نشسته بود و رفت »

اندوه

ته سیگارِ له شده ایست که دود میکند