سعدی

کارم چو زلف یار پریشان و درهمست/پشتم به سان ابروی دلدار پرخمست

غم شربتی ز خون دلم نوش کرد و گفت/این شادی کسی که در این دور خرمست

تنها دل منست گرفتار در غمان/یا خود در این زمانه دل شادمان کمست

زین سان که می‌دهد دل من داد هر غمی/انصاف ملک عالم عشقش مسلمست

دانی خیال روی تو در چشم من چه گفت/آیا چه جاست این که همه روزه با نمست

خواهی چو روز روشن دانی تو حال من/از تیره شب بپرس که او نیز محرمست

ای کاشکی میان منستی و دلبرم/پیوندی این چنین که میان من و غمست